P R O LO O G

1. De gevallen engel

   “Jij bent wel iemand op wie ik verliefd zou kunnen worden.” 

   Losjes leunt hij met zijn slanke blote lijf tegen het aanrecht. Zijn armen stevig voor zijn subtiele maar welgevormde borst gekruist, al kunnen die een beginnend buikje niet verbergen. Zijn stevige, behaarde benen eindigen in een paar lompe voeten die een beetje dissoneren met dat verder zo mooi geproportioneerde lijf. Langzaam brengt hij zijn rechterhand naar zijn gezicht en kort voordat zijn volle lippen zich stevig vastzuigen om het laatste stukje van zijn sigaret, merk ik zijn vergeelde tanden op, waar ik een klein beetje op afknap. Met onnodig veel kracht, maar zonder geluid te maken, laat hij de walm door de hoek van zijn mond ontsnappen. De rook stijgt op langs zijn brede, perfect gevormde neus terwijl hij me uitdagend aankijkt met de prachtigste blauwe ogen die ik ooit heb gezien. Of eigenlijk zijn het niet eens zijn ogen zelf die naar me proberen te lachen; het is meer alles eromheen. De donkere, fronsende wenkbrauwen, de prachtige, oneindige rimpels die vanuit zijn ooghoeken omhoog en omlaag uitwaaieren en via zijn wangen onmerkbaar over lijken te gaan in zijn rossige baard. Alles bij elkaar lijkt het of ik kijk naar een even onweerstaanbaar als ingenieus instrumentarium waarmee elke gewenste emotie vakkundig kan worden geboetseerd.  

   Achteloos tik ik met mijn hand tegen zijn kleine, bijna jongensachtige kont.

   “Even aan de kant, schat, je staat precies voor de koelkast,” zeg ik terwijl ik de deur achter hem opentrek en hem alsnog opzij moet duwen, “dat zien we morgen dan wel weer als de xtc is uitgewerkt.”

   “Maar ik ben niet op zoek naar een relatie, hoor,” voegt hij er ongevraagd aan toe. 

   Hij is wel aantrekkelijker dan ik had verwacht, deze eerder vanavond nog wat verlegen man die zomaar uit de lucht leek te zijn gevallen. Kijk hem nou staan dan, met zijn brutale blik, zijn rommelige, blonde krullen, zijn aandoenlijk kleine oortjes en zijn – op dit moment – belachelijk grote pupillen. Je lijkt nog op een engel ook, denk ik bij mezelf.

   “Mooi zo,” antwoord ik, “want ik ben al getrouwd.”

   “Op mijn voorhoofd staat: ‘ik wil géén relatie!’” vervolgt hij zijn in mijn ogen toch al zinloze betoog.

   Alsof er ook daadwerkelijk iets te lezen zou zijn, kijk ik hoe zich nog meer nieuwe lijnen vormen boven zijn inmiddels opgetrokken wenkbrauwen. Hoewel hij nog maar tweeënveertig is, ruim vier jaar jonger dan ik, ziet hij er ouder uit. Maar vooral ook stoer en mannelijk. 

   Provocerend neem ik hem op van top tot teen en weer terug, terwijl ik het kleine flesje met kleurloze vloeistof tussen duim en wijsvinger voor zijn ogen heen en weer laat bungelen.

   “Hoeveel milliliter, meneer? Je lijkt me groot en sterk genoeg voor vier, toch?” 

   Maar ik wacht zijn antwoord niet eens af, pak het spuitje en zuig behendig de door mij bepaalde hoeveelheid ghb uit het flesje omhoog, spuit het in een leeg glas dat achter hem op het aanrecht staat en wurm me nog een keer voor hem langs om de fles cola uit de koelkast te pakken. Onwillekeurig kruisen onze keiharde, door de kamagra met bloed volgepompte pikken elkaar alsof er een klein zwaardgevecht gaat plaatsvinden. Zijn stalen cockring knelt het zaakje behoorlijk strak af en zijn paarse geslacht steekt onnatuurlijk donker af bij zijn verder goudbruine lichaam.

   “Bent je er klaar voor, kanjer?” vraag ik hem, terwijl ik het schaars gevulde glas cola met de ghb onder zijn neus duw. “Huppekeee, vier milliliter voor onze eregast Rafael,” jubel ik de knappe man toe en ik noteer de hoeveelheid ghb en het tijdstip van inname op het schrijfblok dat bovenop de magnetron ligt. Rafael, 4 ml ghb, 23.10 uur. Want we houden alles netjes bij. We willen natuurlijk geen ongelukken.

   “Hoe laat heb ik die xtc genomen?” vraagt Rafael quasi-niet-wetend en ik denk bij mezelf: je neemt gewoon nog een half pilletje, want we gaan zo weer keihard los en nog lang niet stoppen. De nacht is jong en god weet wie we nog allemaal kunnen uitnodigen straks. 

   “Halfnegen,” antwoord ik plichtmatig als een geroutineerde verpleegkundige en ik check meteen ook even mijn eigen innames, alsmede die van mijn echtgenoot die al die tijd lekker van de wereld ligt te wezen op het matrasje in de woonkamer. 

   Ludo en ik zijn nog maar een halfjaar getrouwd, maar hebben al negen jaar een roerige relatie en dit soort seksfeestjes – of chemsparty’s zoals ze in de gay scene genoemd worden – vormen sinds een jaar of twee een verrijkende aanvulling op ons tot dan toe toch al redelijk experimentele seksleven.

   “Ik neem ook meteen wat,” zeg ik tegen Rafael en steek daarna mijn hoofd vanuit de keuken om de hoek van de eetkamer. “Jij ook een beetje ghb, lieverd?”

   “Ja... dat mag,” klinkt het slaperig nonchalant verderop vanuit de woonkamer, alsof ik hem er zelf niet een heel groot plezier mee doe. “Komen jullie nou nog?”

   Ik voel me een klein beetje betrapt en glimlach schuldbewust maar geruststellend naar mijn allerliefste schat, verwijs met mijn ogen verlekkerd naar onze welkome gast in de keuken en trek daarna liefdevol een raar gezicht dat het midden houdt tussen vertedering en onbedaarlijke geilheid. 

   Achter mij hoor ik Rafael verzuchten: 

   “Vanavond is écht de laatste keer... dan stop ik ermee.”

   Had ik deze ogenschijnlijk triviale woorden op dat moment maar werkelijk tot mij door laten dringen. Had ik toen al maar de stille schreeuw om hulp gehoord van deze ondoorgrondelijke, maar betoverende Rafael. Of kortweg Raf, zoals ik hem met liefde zou gaan noemen.

   Vijf jaar later pompten ze zijn maag leeg en keek ik machteloos toe hoe ze hem op de intensive care aan de beademing legden.